در میان یک مزرعه سرسبز و آباد با گندم زارهای پر بار و فراوان و در کنار یک جوی آب که همانند کریستال درخشان و شفاف بود، یک قفس پرنده دیدم که توسط دستان ماهری درست شده بود. در یک گوشه قفس یک پرنده مرده افتاده بود و در گوشه دیگر قفس یک ظرف خالی آب و دانه به چشم می خورد. من ایستادم و مخفیانه ولی با احترام گوش می دادم ، گویی پرنده مرده و صدای آب حاوی پیامی هستند که در خفا با هم زمزمه می کردند و من می بایست کلید این معما را پیدا می کرد. من دیدم که این پرنده بیچاره در کنار یک جوی آب و در میان یک گندم زار در گهواره زندگانی از تشنگی و گرسنگی مرده است ، همانند یک آدم ثروتمند که پشت درب بسته شده خزانه خود مانده است و در میان سیم و زرخود مرده است. بعد از مدت کوتاهی دیدم که قفس پرنده به اسکلت یک انسان تبدیل شد و پرنده مرده تبدیل به قلب آن انسان شد که زخم عمیقی داشت و از آن زخمها خون سرخی جاری بود. زخمها همانند لبان یک زن غمگین می ماندند.به یکباره صدای از آن زخمهای خون آلود بلند شد که می گفت : من قلب انسان هستم یک ماده در بند و یک قربانی قانون آدمها ، در میان مزرعه زیبایی و در ساحل چشمه های زندگانی گرفتارشدم ،در قفس قانونهای که آدمها بوجود آورده بودند، در مهد زیبایی خلقت و در آغوش عشق و محبت بدون توجه مرده ام. همه چیز که من مشتاقانه آرزویش را داشتم به نظر و عقیده آنها یک ننگ و وقاحت بود و به آن چیز که عشق می ورزیدم در قضاوت آنها یک توهین و رسوایی بود. من قلب انسان هستم حبس شده در قانون سیاه یک اجتماع که من را ضعیف و بدون قدرت کرده است. در بند زنجیرهای تهمت ماندم تا به مردن نزدیک شدم و بدون اینکه کسی حضورم را حس کند ، در زاویه اغوا تمدن انسانی ماندم تا مردم و زبان آدمیت سکوت کرد چشمهایشان خشک ماند و لبانشان خندید.

ترجمه : م محمدی